Περί ερωτημάτων και σιωπής

Με μεγάλα γράμματα σε φωτεινούς κύβους τίθεται ένα ερώτημα "Le Guess Who?" και από την αρχή μέχρι το τέλος του συγκεκριμένου φεστιβάλ, αιωρούνταν αυτό το ερώτημα της ταυτότητας στο μυαλό μου (χωρίς να ήταν απαραίτητα αυτή η πρόθεση πίσω από την επιλογή του ονόματος του φεστιβάλ). Αναζητούσα μέσα μου ερωτήματα περί ταυτότητας, έθετα ερωτήματα γενικά και αυτή ήταν τελικά για μένα η βιωματική σχέση, που αναπτύχθηκε τις τέσσερις μέρες του φεστιβάλ στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας. Και με ακολούθησε όλες τις υπόλοιπες ημέρες παραμονής στην Ολλανδία, αλλά και επιστρέφοντας στην Ελλάδα.

Πώς αναζητώ να βρω τον δημιουργικό μου δρόμο, αλλά και τον προσωπικό. Ποιες είναι οι βαθύτερες επιθυμίες μου. Ερωτήματα, που μπορεί να θέτει κάποιος στον εαυτό του καθημερινά και να προσπαθεί κάθε φορά να τον εκπλήξει, να μην εφησυχαστεί, αλλά και όταν πρέπει, να κάνει μια παύση, να αναζητήσει τη σιωπή, την εγρήγορση μέσα από τη σιωπή.

Δεν επιθυμώ ιδιαίτερα να μιλήσω αποκλειστικά για το φεστιβάλ, που παρακολούθησα και βίωσα αυτές τις ημέρες. Περισσότερο επιθυμώ μια τύπου ημερολογιακή εγγραφή. 

Το ταξίδι στην Ολλανδία ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, από αυτές, που ένιωσα την αλλαγή μέσα μου, ένιωσα τον νέο δρόμο, που βρίσκομαι τους τελευταίους μήνες, στη νέα φάση της ζωής μου. Που νιώθω πιο καθαρός μέσα μου, που έχω την ανάγκη να εκφράσω θετικά συναισθήματα, βλέποντας το πόσο ευεργετικά λειτουργεί μέσα μου αυτή η πρωτοβουλία. Αλλά και να αναγνωρίσω ανθρώπους, που πραγματικά συνεισφέρανε με αντίστοιχα συναισθήματα στη ζωή μου. Αυτή η διαδικασία μου προκαλεί συχνές συγκινήσεις, και στιγμές έντονης χαράς, παρατηρώντας ταυτόχρονα το πόσο έλειπαν από τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Όταν τα φίλτρα, που παρατηρείς τον εαυτό σου και τη ζωή σου αρχίζουν να βρωμίζουν δεν μπορείς να έχεις μια καθαρή σχέση με τα συναισθήματά σου ούτε με τα μηνύματα, που σου στέλνει η καρδιά σου. Σχεδόν σταματάς να την ακούς. Βλέποντας το αδιέξοδο σε αυτή την περίπτωση, μπορείς πολύ απλά να αλλάξεις μονοπάτι. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται (ή να διαβάζονται στη συγκεκριμένη περίπτωση) ως απολύτως τετριμένες αλήθειες, αλλά έτσι νιώθω. Δεν γράφω τον αλχημιστή, αλλά η διαδικασία της αλχημείας, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αυτοθεραπεία μου. Ούτε με ενδιαφέρει να παρουσιάσω κάποιο φιλοσοφικό άρθρο. Απλά επιθυμώ να κάνω μια ημερολογιακή εγγραφή, από αυτές, που κάνω κατά καιρούς. Μετά από μακρά περίοδος σιωπής στο συγκεκριμένο blog.

Πέρα από την αλχημεία, άλλη μια μέθοδος θεραπείας, που έχω βρει πλήρως ευεργετική είναι η Ταρολογία. Για να είμαι πιο ακριβής, οι κάρτες Ταρώ είναι ένας ολόκληρος πλήρης κόσμος, που άμα κάποιος αρχίσει να αναζητά με σωστή καθοδήγηση (καμία σχέση με το να δεις το μέλλον σου, ή παρόμοιες προκαταλήψεις), θα φωτίσει πράγματα, που κάθε φορά, θα του  δείχνει ένα ιδιαίτερο μονοπάτι να ακολουθήσει. Μέχρι την θεραπεία του, αλλά και πιο πέρα, στην επαφή με τον πραγματικό του εαυτό. Αλλά και να το δει σαν ένα "εργαλείο" να την/τον βοηθήσει σε μια προσωπική μεταμόρφωση. 

Έχω ήδη αναφέρει κάποιες φορές τη λέξη θεραπεία. Έτσι νιώθω, γιατί όταν φτάνεις σε ένα σημείο της ζωής σου, που απλά επαναλαμβάνεις (χωρίς να το καταλαβαίνεις πάντα) το πόσο κουρασμένος είσαι ή μπερδεμένος ή πληγωμένος, καλό είναι να βάλεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία αυτοπαρατήρησης και να αναζητήσεις μονοπάτια ίασης, μακριά από ρόλους, συμπεριφορές ή μοτίβα, που έχεις δημιουργήσει όλα τα χρόνια ζωής σου, και έχουν μείνει ως σκουριασμένοι "μηχανισμοί σκέψης" μέσα σου. Και είναι στο χέρι σου, να θεραπεύσεις τα τραύματά σου, και να μετουσιώσεις τον άνθρακα σε χρυσό.

Και τα ερωτήματα, που θα θέτεις δεν θα είναι γενικότητες για να θολώνεις τον νού σου, αλλά δρόμοι, που θα μπορείς να επιλέξεις για να ανανεώσεις τον εαυτό σου. Οι κάρτες ταρώ μπορούν να βοηθήσουν κάποιον να δει καθαρότερα αυτή τη διαδικασία. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οι κάρτες Ταρώ, που έχω έρθει σε επαφή τον τελευταίο καιρό είναι οι "Tarot de Marseille", όπως τις έχει επιμεληθεί ο σκηνοθέτης και ψυχοθεραπευτής Alejandro Jodorowsky. Στο φεστιβάλ, μάλιστα, ένας μαθητής του Jodorowsky, ο King Khan, παρουσίαζε τις "Black Power Tarot", όπου σε στιγμές του φεστιβάλ έκανε μικρά "διαβάσματα" σε κόσμο, που ενδιαφέρονταν για αυτές. Το ρίξιμο ήταν τρεις κάρτες, που απεικόνιζαν από τα αριστερά προς τα δεξιά, το "τι πιστεύει ο κόσμος για σένα", "τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου", και "ποιος πραγματικά είσαι". Ο King Khan ήταν καίριος πάντα στα σχόλιά του και παρουσίασε τις κάρτες του με έναν αρκετά παιχνιδιάρικο τρόπο. Με την επίβλεψη του Jodorowsky, δημιούργησε τις συγκεκριμένες κάρτες ταρώ, που απεικονίζουν "φωτεινές" προσωπικότητες της μαύρης κοινότητας, από την Erykah Badu, μέχρι τον Tupac Shakur, τον Sun Ra, τη Nina Simone, τον Richard Pryor, τον Curtis Mayfield και αρκετούς ακόμα, συμπληρώνοντας έτσι τις μεγάλες 22 arcanas της "Black Power" εκδοχής των καρτών "Tarot de Marseille". Η αρχική ιδέα προέκυψε από την ενασχόλησή του με τη μουσική επιμέλεια και σύνθεση του πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ για το κίνημα "The Invaders", παρουσίαση του οποίου έγινε στα πλαίσια του φεστιβάλ. Έτσι, ώστε, οι παρευρισκόμενοι του φεστιβάλ να λάβουν μια πλήρη εικόνα για τις κάρτες και τη βασική επιρροή, που τις διαμόρφωσε. Μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ μίλησαν τόσο οι King Khan όσο και ένας από τα μέλη του κινήματος, ο John B. Smith.

Άλλες σημαντικές στιγμές για μένα από το φεστιβάλ ήταν ο Kwesi Linton Johnson, όπου γέμισε μια σκηνή με την "εκτυφλωτική" του παρουσία και εκτός των άλλων μίλησε και για τις τρεις φάσεις/περιόδους ενός ποιητή. Η πρώτη, αυτή, που εκφράζεις όλες τις ιδέες, που αναδύονται από μέσα σου. Η δεύτερη, που μαθαίνεις την τέχνη σου. Και η τρίτη, αυτή, που συνεισφέρεις στην κοινωνία.

Επίσης, ο William Basinski, που ζήτησε σε όλους τους παρευρισκόμενους στο club να καθίσουμε κάτω για να απολαύσουμε το απολύτως διαλογιστικό σετ του, δημιουργώντας μια σχέση με μας, που δεν συναντώ συχνά. Αντίστοιχα το σετ του ήταν ένα ταξίδι, που ξεκίναγε από μέσα μας και έφευγε στο "διάστημα". Αλλά και ο Fhloston Paradigm, που δημιούργησε ένα φουτουριστικό ηχοτοπίο και ταυτόχρονα πέρναγε μηνύματα από φωτεινούς ανθρώπους της μαύρης κοινότητας, σαν να τους έχει βάλει στο διαστημόπλοιό του για να μεταφέρει τα ισχυρά μηνύματά τους σε άλλους πλανήτες και οντότητες πολύ μακρινές, αλλά και τόσο κοντά μας.

Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, που έχουν μάθει την τέχνη τους και μεταφέρουν τα ισχυρά τους μηνύματα. Προσφέροντάς μου έναν ωκεανό συναισθημάτων και έμπνευσης, αρκετό για να συνεχίσω τις προσωπικές μου αναζητήσεις πιο καθαρός, πιο ζωντανός. Θα μπορούσα να αναφέρω, επίσης, τον Prurient, την Sun Ra Arkestra, τη Flohio, τη Moor Mother, τους Soft Moon, τον Gonjasufi, και αρκετούς άλλους, που παρακολούθησα, αλλά αποφάσισα να μην κάνω παρουσίαση του φεστιβάλ.

Στο τέλος του ταξιδιού, έχυσα ζάχαρη κάτω από το κάθισμά μου στο αεροπλάνο. Από τη μια δημιουργούσα ένα σκουπίδι, εκφράζοντας τον θυμό μου από κάποια συμβάντα, που με επηρέασαν τις ημέρες της παραμονής μου στην Ολλανδία. Από την άλλη όμως, ήταν κάτι γλυκό, όπως και οι σκέψεις και τα συναισθήματα, που προκλήθηκαν αυτές τις ημέρες του ταξιδιού, γνωρίζοντας αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους. Πραγματοποιώντας μια δράση ψυχομαγείας, όπως προτείνει ο Jodorowsky στους συνανθρώπους του, που αναζητούν την θεραπευτική του καθοδήγηση.

Ήταν ένα αστρικό ταξίδι και ταυτόχρονα μια βύθιση στα σκοτεινά, αλλά και θεραπευτικά νερά ενός ωκεανού. Εις το επανειδείν...