Σχολή Φιλοσοφίας (Μέρος 47ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

"The difference between stupidity and genius is that genius has its limits"

Albert Einstein 

"An intellectual is someone whose mind watches itself"

Albert Camus 

246. Ερώτηση: Πως μπορούμε να περιγράψουμε αυτή την περίφημη "νοημοσύνη" του ανθρώπου;

Η κεντρική μας νοητική κατασκευή, το μυαλό, είναι όργανο ανάλυσης και σύνθεσης, όχι, όμως, ουσιώδους γνώσης. Για να γίνει εργαλείο με ουσιώδη γνώση σημαίνει να ανταποκρινόμαστε με φρεσκάδα στις απαιτήσεις της ζωής κι όχι να αντιδρούμε με μηχανικότητα. Σημαίνει να είμαστε ανοιχτοί στην εμπειρία και όχι παγιδευμένοι. Να βλέπουμε κάθε φορά με φρέσκια ματιά και όχι μυωπικά, δια μέσου παλιών ιδεών και "πρέπει". Η νοημοσύνη μας διδάσκει. Δείχνει ένα μονοπάτι ολοκλήρωσης και όχι αποπροσαναταλισμού, μας επιτρέπει να καλλιεργούμε επίγνωση σε ανώτερα βιώματα και όχι να αναμασάμε σχέσεις και θέσεις που τις είδαμε ότι απέτυχαν αλλά γυρνάμε σε αυτές από το φόβο του καινούριου. 

Δια μέσου της ανεξαρτησίας από τις άχρηστες εικόνες του παρελθόντος και τις περιοριστικές συμπεριφορές, η θέαση στηρίζει την ισορροπία και η ισορροπία στηρίζει την θέαση. Η νοημοσύνη ισχυροποιείται με διαύγεια και η πίστη φτάνει σε τελειότητα, δεν είναι αποθήκη γεμάτη αναμασημένες πληροφορίες. 

247. Ερώτηση: Αφού έχουμε νοημοσύνη, τότε γιατί παγιδευόμαστε τόσο εύκολα σε μια κατάσταση μοντέρνας ομαδικής ύπνωσης; 

Το μυαλό είναι αναπτυσσόμενο, όχι στατικό. Το πλάθουμε εμείς και το μεταμορφώνουμε ανάλογα. Ένα περιορισμένων αντιλήψεων μυαλό, δεν δρα, δεν απελευθερώνεται, δεν ομορφαίνει. Όχι μόνο μπερδεύεται το ίδιο αλλά έχει την τάση να μπερδεύει και τους γύρω του. Αυτή η κατάσταση έχει προχωρήσει τόσο, που ζούμε πια σε μια ομόφωνη ύπνωση. Αυτή η ομόφωνη ύπνωση θα αλλάξει αν ο καθένας αντιληφθεί πως έχει τη δύναμη της επιλογής. 

Η ομαδική ύπνωση είναι συλλογικό αποτέλεσμα, ακατάσχετης μηχανικής σκέψης. Αν συνεχίζουμε μόνο να κατακρίνουμε και να καταδικάζουμε, απλά συνεχίζουμε να πασχίζουμε για μια ουτοπία που μας κατατρώει καθημερινά. Όμως, όπως υπάρχει ένα κομμάτι του μυαλού, κληρονόμος παλαιών καταστάσεων, υπάρχει και ένα κομμάτι που δρα στο Τώρα. Είναι απλό, βλέπουμε ότι πια δεν αξίζει τον κόπο να ζούμε σε μια περιορισμένη αντίληψη. Η ελευθερία, που θα βιώσουμε πετώντας από πάνω μας τα βάρη, θα είναι μια βαθιά έκσταση. 

248. Ερώτηση: Μήπως τελικά χρειαζόμαστε νέες ιδέες και πάνω σε αυτές να δημιουργήσουμε έναν καινούριο κόσμο; 

Για τους ανθρώπους η αιτία πολλών κακών, είναι ότι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις κοινές έμφυτες ιδέες σε επιμέρους καταστάσεις. Επιζητάμε την ευτυχία στους λάθους δρόμους της πλεονεξίας και του άκρατου υλισμού. Ψάχνουμε να βρούμε την τέλεια στιγμή για κάτι, αντί να κοιτάξουμε το Τώρα ως τέλεια στιγμή. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε τα διάφορα "εγώ" του μυαλού και παραμένουμε στην επιφάνεια της αερολογίας του μυαλού χωρίς να φιλτράρουμε. Η γνώση, η ιδέα, η θέληση, το κίνητρο δεν είναι διαφορετικές μεταξύ τους δυνάμεις, είναι η ίδια δύναμη. Δεν χρειαζόμαστε νέες ιδέες. Το λάθος είναι να συνεχίζουμε να ανοίγουμε χάσματα μεταξύ εαυτού και σκέψης, εαυτού και συνείδησης, λογικής και εσωτερικής δύναμης. 

249. Ερώτηση: Πόσο εύκολο είναι να παραμείνουμε παγιδευμένοι στις ιστορίες που πλάθει το μυαλό μας και πόσο δύσκολο είναι να απεμπλακούμε από αυτές τις ιστορίες; 

Το μυαλό έχει τεράστια ικανότητα στο να θρέφει αλυσιδωτές αντιδράσεις και να συντηρεί προκαταλείψεις και σκουριασμένες ιδέες. Αυτή η μηχανικότητα του μυαλού, είναι μια βασική άγνοια, είναι το πέπλο που εμποδίζει τη θέαση της καθημερινότητας, της πραγματικότητας. Το μυαλό είναι διεστραμμένο και πάσχει από ίλιγγο απέναντι στα θεώρατα ύψη της ελευθερίας. Η νέα θέαση έρχεται μέσα από την κάθαρση της μηχανικότητας. 

Πρέπει πρώτα να πεθάνει κάτι, για να υπάρξει χώρος για κάτι νέο, όμορφο και ζωντανό. Ένα μυαλό ανανεωμένο είναι παρών στην κάθε στιγμή, και δεν αφήνει τον εαυτό του να παλιώσει, να γεράσει. Χαίρεται χωρίς προσκόλληση. Υποφέρει αλλά αντέχει γιατί ξέρει ότι είναι κάτι παροδικό. Δεν προσθέτει πικρία πάνω στον πόνο. Ρέει, γλυστράει, βρίσκει τα σημεία με τις μικρότερες αντιστάσεις, δεν λιμνάζει, δεν αδρανεί, δεν θρέφει φόβους και παράνοιες. Παραμένει συνδεδεμένο με την εσωτερική ύπαρξη, χωρίς να επηρρεάζεται από την αερολογία των σκέψεων. Όταν ζει αποκλειστικά στη στιγμή, δεν σταματά να αντιλαμβάνεται. Όταν θα υπάρξουν δυσκολίες, δεν θα προσθέσει και άλλον πόνο. Αλλάζει όταν πρέπει να αλλάξει. Προλαβαίνει την παγίδα ενός μόνιμου συναισθηματικού τραύματος, χωρίς να παγιδεύεται σε φαύλους κύκλους. Χρησιμοποιεί τις δυσάρεστες καταστάσεις ως μάθημα, ενδυνάμωση και ως νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της εξέλιξης. 

Καθαρίζοντας το μυαλό στην ηρεμία, ξεκαθαρίζει η θέαση, και είναι μια διαδικασία εξάγνισης καθώς υπάρχουν πολλά ακάθαρτα στρώματα. Μια εξαπλωμένη συνείδηση είναι τα φτερά της ίδιας της ελευθερίας. Η εσωτερική ηρεμία, που απλώνεται βαθύτερα από τις εξωτερικές μεταλλάξεις, είναι αναλλοίωτη. Αν αποθηκεύσουμε όλη την ενέργεια που σπαταλάμε σε μηχανικές σκέψεις και εικόνες, θα έχουμε την αίσθηση της ανάρρωσης, θα ανακαλύψουμε κρυμμένες δυνάμεις αρκετές, ώστε να αλλάξουν τον κόσμο. Η εσωτερική ηρεμία έχει ασύλληπτες συμπαντικές δυνατότητες μεταμόρφωσης. Απέναντι σε ένα άρρωστο σύστημα όπως το φτιάξαμε και το συντηρούμε, η απάντηση είναι η εσωτερική υγεία. 

250. Ερώτηση: Μήπως θα έπρεπε να έχουμε ένα σχέδιο απόδρασης από τις συνεχόμενες δυσκολίες σε μια παρανοική κοινωνία; 

Σπάνια κοιτάζουμε το παρόν κατάματα. Ζούμε με το να καταμετράμε τον χρόνο. Κοιτάζουμε συνέχεια το πως να αποδράσουμε. Επιννοούμε το μέλλον δια μέσου εικόνων του παρελθόντος και αυτό είναι το αγαπημένο μας σχέδιο απόδρασης. Λέμε συνέχεια ότι οι αλλαγές στον εαυτό μας θα συμβούν σύντομα. Βάζουμε μπροστά ένα σχέδιο ότι θα χτίζουμε κομμάτι-κομμάτι, θα αλλάζουμε μέρα με τη μέρα, και κάποιες στιγμές τα παρατάμε, ή αναβάλουμε. Ωστόσο είμαστε μπερδεμένοι και η σύγχυση μεγαλώνει ή μας αποτρέπει από το σχέδιο, ή το σχέδιο απορρίπτεται για να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. 

Όταν χαθούμε στο δάσος τι κάνουμε; σταματάμε και κοιτάζουμε τριγύρω. Όσο περισσότερο μπερδευόμαστε στη ζωή μας, τόσο περισσότερο κυνηγάμε, τρέχουμε, αναρωτιόμαστε, απαιτούμε, παρακαλάμε. Αν δοκιμάζαμε, για διαφορά, να σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας; Έτσι περνάμε στη μη δράση. Θα δούμε ότι η μη δράση είναι η δράση με τις περισσότερες δυνατότητες. Αν σταματήσουμε, έστω και για λίγο, το μυαλό ηρεμεί, ξεκαθαρίζει. Τότε είναι ώρα για εξωτερική δράση. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές) 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ