Δράκουλας (Κωμωδία Και Δαγκώνει) - Ένας Προ_Απoλογισμός

Είναι η πρώτη φορά που κάνω απολογισμό παράστασης πριν καν την πρεμιέρα της. Θα μπορούσε βέβαια να αποτελεί κείμενο στο πρόγραμμα. Και πάλι όμως να περιαυτολογώ πριν ξεκινήσει η παράσταση... Ελπίζω μόνο να μην λασκάρανε τόσες πολλές βίδες. Όπως και να 'χει, λόγω budget, θα διαβαστεί μόνο ηλεκτρονικά...

Γιατί λοιπόν να κάνω έναν Προ_Απολογισμό πριν καν δω το τελικό αποτέλεσμα (εννοώντας τις παραστάσεις και το μοίρασμα με τον κόσμο); Ίσως γιατί είναι μια από αυτές τις φορές που η αρχική ιδέα, ο αρχικός λόγος να συμμετάσχω στη δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου επετεύχθη χωρίς "παρεμβάσεις" που σε δυσκολεύουν να απολαύσεις το τελικό αποτέλεσμα. Και δεν είναι τόσο ναρκισσιστικό όσο ακούγεται... Πιστέψτε με!!

Πως ξεκίνησε λοιπόν, η ιστορία του δικού μας Δράκουλα; Από μια συζήτηση, ένα chat καλύτερα στο facebook με την Κατερίνα Καραδήμα (τη σκηνοθέτιδα) γύρω στον Οκτώβριο του 2011. Μπλεχτήκαμε έτσι, σε αυτή την ιστορία γεμάτη αίμα, βαμπίρ, λύκους και νυχτερίδες όπως τη δημιούργησε ο Μπραμ Στόουκερ. Μια συναρπαστική ιστορία που με παρέσυρε όσο καμία άλλη τη χρονιά που πέρασε και τη νέα που διανύουμε. Και να 'μαι τώρα εδώ, στο δωμάτιό μου - αρχές Μαρτίου - να κάνω τον Προ_Απολογισμό μου. Λίγες ημέρες μόνο πριν την πρεμιέρα.

Μέσα στο γενικότερο ψάξιμο για υλικό, παρακολουθήσαμε ταινίες που δημιουργήθηκαν με κεντρικό χαρακτήρα τον Δράκουλα. Από τις ταινίες με τον Κρίστοφερ Λη που ο πατέρας μου και ο θείος μου, όταν ήταν παιδιά, παρακολουθούσαν σκαρφαλωμένοι στον τοίχο του θερινού σινεμά της Πρέβεζας μέχρι και την αρκετά "kinky" εκδοχή του Andy Warhol. Και από την επική προσέγγιση του Βέρνερ Χέρτζογκ μέχρι την ιστορία πάθους που απεικονίστηκε πολύ αποτελεσματικά και καλλιτεχνικά στην ταινία του Φράνσις Φορντ Κόππολα. Ακόμα και την παρωδία του Μελ Μπρουκς στην ίδια την ταινία του Κόππολα, και βέβαια τον Δράκουλα του θρύλου Bela Lugosi.

Το πρωταρχικό ερώτημα ήταν πως βγάζεις γέλιο έχοντας να αντιμετωπίσεις βαμπίρ, αίματα και κηδείες; Πάντα πεποίθησή μου είναι ότι ξεκινάς με το πρωταρχικό υλικό, στη συγκεκριμένη περίπτωση το μυθιστόρημα του Στόουκερ και αναζητάς τα σημεία που αρχίζουν να σου προκαλούν κάποια "παρανοϊκή", ίσως και "ηδονιστική" αίσθηση γέλιου και χιούμορ.

Σε μια παράσταση βέβαια πρωταρχικό υλικό είναι και η ίδια ομάδα. Οι πρόβες ξεκινήσανε ταυτόχρονα σχεδόν με το διάβασμα του βιβλίου και το γράψιμο των πρώτων σκηνών. Η ομάδα "ΎΦΟΣ" άρχισε να αυτοσχεδιάζει με τις πρώτες ιδέες γύρω από τον Δράκουλα και σχετικά άμεσα παρουσιάστηκε από τη σκηνοθέτιδα η δομή της παράστασης. Η δομή παρότι άλλαξε σε αρκετά σημεία κατά τη διάρκεια των προβών, αποτέλεσε από την αρχή τον καμβά που βοήθησε τους ηθοποιούς να προσεγγίσουν τους χαρακτήρες τους και εμένα να προσθέσω κάποιες πινελιές είτε από κείμενα είτε από άλλες ιδέες.

Και μέσα σε αυτόν τον καμβά αρχίσαμε να βλέπουμε έναν Δράκουλα - baby Elvis, έναν Ρένφηλντ που με παραπέμπει στον χαρακτήρα του Λιγνού από το γνωστό δίδυμο "Χοντρός & Λιγνός", έναν Βαν Χέλσινγκ-Ηρακλή Πουαρώ, τον Τζόναθαν Χάρκερ σαν τον Duffy Duck με greek-lish ομιλία, τη Λούσυ σαν χαρακτήρα b-movie ταινιών των 70s/80s του αγγλικού τρόμου, τη βαμπίρ-δρακουλίνα Μορτίσια (αναφορά στην Οικογένεια Άνταμς), αλλά και της πολύ γλυκιάς και ανασφαλούς Μίνας που και αυτή κρύβει... πολλά μυστικά! Αναζητήσαμε τα διλήμματά τους, τις ιστορίες τους όπως προκύψανε στη δική μας εκδοχή με αναφορές στο γκροτέσκ και το μελόδραμα, αφήνοντας στην άκρη "παθογένειες" του "ρεαλιστικού" θεάτρου.

Ολοκληρώθηκε έτσι, ο συγκεκριμένος κύκλος της παράστασης με όλους μας, ηθοποιούς, σκηνοθέτη και λοιπούς συνεργάτες να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη (και εξίσου γόνιμη) εγρήγορση επινοώντας συνεχώς τρόπους να πούμε την ιστορία του Δράκουλα όσο πιο κοντά στα υλικά που προκύψανε μέσα από τις πρόβες. Για αυτό και πιστεύω τόσο πολύ στη συγκεκριμένη εκδοχή του Δράκουλα... Γιατί δημιουργήθηκε μια παράσταση με πολύ σεβασμό στην αυθεντική ιστορία, αλλά ταυτόχρονα βγαίνοντας από τετριμμένες και δοκιμασμένες σκηνικές λύσεις.

Επιπλέον, χαίρομαι και για το λιθαράκι που έβαλα από τη μεριά μου σε μια δουλειά της ομάδας "ΎΦΟΣ". Μιας ουσιαστικής θεατρικής ομάδας. Το εννοώ, χωρίς "σάλια" και υπερβολές. Μια ακόμα πεποίθησή μου (ναι, έχω πολλές από αυτές) είναι ότι το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και μέσα από την ομαδική δουλειά και τη συνεργασία μπορεί να αναδειχθεί η ίδια η Τέχνη του Θεάτρου.

Και εδώ εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να κάνω και το κοινωνικό μου σχόλιο. Να πω ότι μέσα από την ομαδική δουλειά και την ουσιαστική συνεργασία μπορούμε να πετύχουμε και κάποια μικρά "θαύματα" σε μια κοινωνία, στην οποία καθημερινά δεχόμαστε "αιμο-ρουφηχτικές" επιθέσεις μιζέριας και δυστυχίας.

Ας επανέρθω όμως στην ομάδα, αλλά και το "Μικρό Θέατρο". Η περίπτωση του "Μικρού Θεάτρου" έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωση της ελληνικής επαρχίας. Γιατί; Γιατί πέρα από την παραγωγή no-budget παραστάσεων (με πολύ ταλέντο όμως), αλλά και την πρόσκληση άλλων παραστάσεων, βασικό μέρος είναι η σχολή θεάτρου. Όπου πλήθος ανθρώπων από παιδιά μέχρι ενήλικες έρχονται σε επαφή με το θέατρο, το παιχνίδι και τη χαρά της δημιουργίας μέσα από την ομάδα. Και διδάσκονται από ανθρώπους με ουσιαστικό πάθος για την Τέχνη τους. Χωρίς να αναπτύξω το θέμα, αλλά θα πω πως τα ΔΗΠΕΘΕ (ΔΗμιουργίες ΠΕριορισμένης ΘΕατρικότητας) δεν είναι ικανά (πέρα από κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων) να βοηθήσουν το κοινό της επαρχίας να αγαπήσει το θέατρο και τη σημασία του στην καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα. Οπότε η περίπτωση του "Μικρού Θεάτρου" έρχεται να καλύψει το συγκεκριμένο τεράστιο κενό. Εφόσον, οι ομάδες και οι καλλιτέχνες των μεγαλύτερων πόλεων με την έλλειψη χρημάτων αναγκαστικά οχυρώνονται στις πόλεις τους, είναι απαραίτητο οι ομάδες της επαρχίας να κάνουν πιο ουσιαστική δουλειά μακριά από "παθογένειες" (έχω ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιες λέξεις) ερασιτεχνισμού, όπως τελικά έχει προκύψει να αναφερόμαστε σε παραστάσεις που τις κατακλύζει μια μετριότητα και έλλειψη τεχνικών μέσων.

Με αυτά και με αυτά, η διαδρομή Πρέβεζα-Αγρίνιο ήταν από τα πιο ευχάριστα πράγματα που έγιναν στην καθ' όλα έντονη δημιουργικά φετινή χρονιά. Γιατί παρότι τα "βαμπίρ" (ειδικά αυτά του δημόσιου βίου μας) είναι πολλά που το αίμα μας αποτελεί πόλος έλξης τους, θεώρησα καλό να μην ξεχάσω να αναζητήσω κάποιες ανθρώπινες αξίες και ανθρώπους που έχουν κοινά πάθη και ανάγκες. Ανθρώπους που διψάνε πραγματικά για δημιουργία και ζωή.

Κατερίνα, Δημήτρη και όλα τα παιδιά της ομάδας "ΎΦΟΣ", σας ευχαριστώ πραγματικά για τη γενναιοδωρία και την αγάπη που δείξατε για να υλοποιηθεί αυτή η παράσταση. Και που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τη δουλειά της ομάδας.

Σημείωση: Για να μην ξεχνιόμαστε:

Η ομάδα ΎΦΟΣ
--------------------
Κωνσταντίνος Γιαννακάς
Ηρώ Καλέση
Βελισσαρία Κατσιπάνου
Γιώργος Κατσιπάνος
Μάγδα Κατσιπάνου
Δημήτρης Κολοβός
Λίλη Κυριλή

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Καραδήμα
Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Βασίλης Σαρδελής
Επιμέλεια σκηνικών-κοστουμιών: Λίλη Κυριλή
Φωτισμοί: Στέλιος Μερμίγκης
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Σαρδελής – Κατερίνα Καραδήμα
Χορογραφία: Μαρίνα Βαλαώρα
Μακιγιάζ: Νεκταρία Καραδήμα
Φωτογράφιση: Νίκος Μαραβέγιας
---------------------
Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Μαρτίου 21:00
Και Κυριακή 11 Μαρτίου 19:00
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή του Μάρτη
Μικρό Θέατρο – Κέντρου 26
Τηλ.κρατήσεων: 2641046619
Facebook link

Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ

Σημείωση2: Α, μην ξεχάσω να πω ότι πρέπει να έρθετε να δείτε όλοι την παράσταση που φτιάξαμε με τόσο μεράκι.