"Το νερό του φακίρη" του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου


Όταν όλοι κοιμούνται, η κατάσταση είναι βολική. Όταν όλοι είναι τρελοί, δεν υπάρχει επίγνωση της τρέλας, γιατί η επίγνωση απαιτεί μοναχικότητα για να μπεις μέσα της.

Ήταν ένας άγιος σούφι κάποτε. Μια νύχτα ένας άγγελος παρουσιάστηκε στο όνειρό του και του είπε να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερο νερό από το πηγάδι, γιατί, το επόμενο πρωινό όλο το νερό του κόσμου, θα ήταν δηλητηριασμένο από τον διάβολο, και όποιος έπινε θα γίνονταν τρελός. Έτσι όλη την νύχτα, ο φακίρης, μάζεψε όσο το δυνατόν περισσότερο νερό. Το φαινόμενο συνέβη πραγματικά: ο καθένας τρελάθηκε το επόμενο πρωινό. Αλλά κανείς δεν ήξερε ότι όλη η πόλη τρελάθηκε. Μόνο ο φακίρης δεν ήταν τρελός, όμως όλη η πόλη μιλούσε για εκείνον σαν να ήταν τρελός. Ο φακίρης ήξερε τι είχε συμβεί, ωστόσο κανείς δεν τον πίστευε, έτσι έπινε το νερό του, απομονωμένος.

Αλλά δεν μπορούσε να ζήσει έτσι για πολύ καιρό. Όλη η πόλη ζούσε σε διαφορετικό κόσμο. Αυτό δεν τον ένοιαζε και τόσο. Τον ανησυχούσε πως οι ψίθυροι για το άτομό του άρχισαν να γίνονται ενοχλητικοί. Στα αυτιά του έφτασε η απειλή πως θα τον φυλακίσουν και ίσως θα τον σκοτώσουν. Πράγματι, μετά από μια βδομάδα, κόσμος μαζεύτηκε έξω από το σπίτι με άγριες διαθέσεις. Εκείνος προσπαθούσε μάταια να εξηγήσει, ποιος να τον καταλάβει όμως; Μιλούσε διαφορετική γλώσσα κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Την ελευθερία του την είχε χάσει προ πολλού και τώρα κινδύνευε η ίδια του η ζωή.

Έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξηγήσει τα πράγματα πως είχαν. Προσπάθησε να βοηθήσει τους άλλους να θυμηθούν το παρελθόν τους, ήταν αδύνατον, η μνήμη είχε σβήσει, η πόλη ήταν τρελή. Ο φακίρης ήταν ακατανόητος για εκείνους. Τώρα όλο και πιο πολλοί άνθρωποι, με δάδες στα χέρια περικύκλωσαν το σπίτι του φακίρη, ήθελαν να κάψουν ζωντανό τον μοναδικό άνθρωπο που ήταν ψυχικά υγιής. Τότε ο φακίρης, τους είπε: δώστε μου την ευκαιρία να θεραπεύσω τον εαυτό μου. Μόνο λίγες στιγμές, χρειάζομαι και θα γίνω σύντομα καλά. Όλοι έκαναν πίσω. Ο φακίρης έτρεξε προς το πηγάδι της πόλης και ήπιε από το νερό που έπιναν όλοι. Όταν οι άνθρωποι που είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, τον είδαν, χάρηκαν. Το νέο έτρεξε σε όλην την πόλη. Ο φακίρης θεραπεύτηκε, δεν ήταν πια τρελός. Ήταν κομμάτι του κόσμου.

Σχόλια

  1. Ο φίλος και δάσκαλος Νίκος Τριανταφυλλόπουλος από τη μακρινή Ταϊλάνδη εμπνέεται από το blog και στέλνει τις ιστορίες και τα γραπτά του. Το "Νερό του Φακίρη" είναι η αρχή αυτής της συνεργασίας και ξεκινά μια νέα ενότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. I like my town with a little drop of poison
    nobody knows they're lining up to go insane
    I'm all alone I smoke my friends down to the filter
    but I feel much cleaner after it rains

    Tom Waits
    Orphans
    Little Drop Of Poison

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγχαρητήρια για το blog! Με τα γραφόμενα του Νίκου έχουμε την αίσθηση ότι ταξιδεύουμε κι εμείς στη μακρινή και συνάμα τόσο κοντινή! Ταϋλάνδη.
    Σαφέστατα...σοφά...να συνεχίσει το γράψιμο. Ευχαριστούμε από καρδιάς για την προσφορά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Definition is relative yet powerful.
    Awareness born of introspection accounts for only half the truth...
    The other half, exists in the outer madness...
    Each of it's own is a lie, a delusion...
    So who's mad?
    The one who holds the power of definition...and declares oneself as judge...Both the sage and the people in this case at different times...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου